Në zemër të maleve të Shkodrës, mes kodrave të gjelbërta dhe livadheve të pafundme, gjendet Fshati Bardhaj, një vend që koha dhe njerëzit duket se e kanë harruar. Shtëpitë e tij të vjetra, me tulla të thyera dhe çati të rrënuara, tregojnë për një të kaluar të gjallë, ku zërat e fëmijëve dhe përgatitjet e përditshme mbushnin ajrin me gjallëri. Sot, rruga e vetme që të çon në Bardhaj është e vështirë për t’u kaluar, shpesh e shkatërruar nga shirat dhe erozioni, duke e bërë fshatin të duket i izoluar dhe i harruar.
Një nga problemet më të mëdha për banorët e Bardhajt është mungesa e ujit të pijshëm. Shumë familje varen ende nga burime të largëta dhe shpesh duhet të kalojnë kilometra për të siguruar ujë për familjet e tyre dhe bagëtinë. Uji i pakët dhe i vështirë për t’u siguruar ka ndikuar në jetesën e përditshme dhe ka bërë që shumë të rinj të largohen nga fshati, duke e lënë Bardhajn të boshatisur edhe më shumë.
Rrugët e ngushta dhe të paasfaltoara nuk e lehtësojnë qasjen. Makineritë e ndërtimit kanë vështirësi të kalojnë, dhe shpesh edhe transporti i produkteve bujqësore bëhet një sfidë e madhe. Por megjithë këto vështirësi, fshati ruan një bukuri të qetë: kodrat e mbuluara me bar të gjelbër, pemët e lashta që fshihen mes rrugëve, dhe ajri i pastër që mbush mushkëritë me qetësi.
Banorët që kanë mbetur janë njerëz të fortë dhe të lidhur ngushtë me tokën dhe natyrën. Ata kujdesen për bagëtinë, për tokën dhe për pak gjurmë të kulturës lokale që kanë mbetur, duke e ruajtur identitetin e Bardhajt pavarësisht braktisjes së zonës nga shteti dhe zhvillimi modern. Çdo gur dhe çdo mur ka një histori për të treguar, dhe çdo rrugicë ngushtë flet për një kohë që nuk do të kthehet më.
Megjithëse duket i heshtur dhe i braktisur, Bardhaj është një thesar i fshehur i Shkodrës. Ai ofron një udhëtim mes kohës, kujtimeve dhe natyrës së paprekur, duke rikujtuar se edhe në vendet më të harruara, jeta dhe bukuria mund të gjejnë rrugën e tyre për të qëndruar gjallë.
Comments
Post a Comment