Kryeministri Edi Rama përgjatë një interviste të dhënë për Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publikuar në median gjermane “Die Zeit”, ka rrëfyer kujtimet nga sulmi në janar të vitit 1997, por edhe nga fëmijëria. Për sulmin e vitit 1997, kreu i qeverisë tha se ishte një tentativë vrasjeje teksa ka treguar momente nga nata e ngjarjes dhe çfarë e pasoi.
Pjesë nga intervista
Z. Kryeministër, le të fillojmë me gjatësinë tuaj. Ju jeni një nga krerët më të gjatë të qeverisë në Evropë, apo jo? Apo në të gjithë botën?
Nuk e di, por sigurisht në Evropë. Milo Gjukanoviç, ish-presidenti i Malit të Zi, ishte gjithashtu shumë i gjatë, por nuk është më në detyrë.
Ju ishit dikur një lojtar profesionist basketbolli. Jeni 2.02 metra i gjatë.
Jo, 1.98 metra i gjatë. Si Friedrich Merz. Tetë centimetra më i gjatë se Donald Trump.
A është avantazh të jesh i gjatë në politikë?
Është e mundur. Unë di një statistikë që thotë se kandidatët e gjatë fitojnë fushatat zgjedhore në raundin e 80 përqindëshit.
A rritet autoriteti politik me gjatësinë?
Jo domosdoshmërisht. Shikoni Georgia Melonin, kryetaren e qeverisë italiane. Ajo është e shkurtër, por karizma e saj e bën të duket e gjatë. Mendoj se karizma është më e rëndësishme se gjatësia. Një nga ish-shokët e mi të basketbollit është më i gjatë se unë.
A ju ndihmoi forca juaj fizike kur dikush u përpoq t’ju vriste në vitin 1997?
Ky ishte mendimi i mjekëve që më trajtuan. Sulmi ndaj meje ishte shumë brutal.
Sulmi ndodhi në Tiranë. Ju ishit 32 vjeç, lektor në akademinë e arteve dhe një nga intelektualët luftarakë që u përballën me autoritetet në artikuj gazetash. Vendi ishte në prag të trazirave serioze politike në atë kohë.
Ndodhi më 22 janar 1997. Po kthehesha në shtëpi me të dashurën time dhe një nga miqtë e mi. Në atë kohë, jetonim në një apartament të vogël në një periferi. Ishte një natë e ftohtë pas një stuhie me shi, dhe Tirana ishte një qytet shumë i ndryshëm atëherë. Energjia elektrike ndërpritej rregullisht, dhe natën rrugët ngjanin me vrima të zeza. Pak para se të arrija në shtëpinë ku jetoja, u shfaqën dy silueta të errëta. Në fillim, mendova se njoha një nga burrat që mbante një rrotull letre: një nga studentët e mi, një lloj bodybuilderi. Por jo, ai po lëkundte një shufër hekuri brenda rrotullës së letrës, rashë përtokë nga goditjet dhe u përpoqa ta mbroja shoqen time duke e kapur për dore me të dyja duart pas shpine. Pashë dritat e llambave me vaj që dridheshin në dritaret e shtëpisë, dhe mendova, “Kaq ishte, jeta ime ka mbaruar”. Gjaku më rridhte nga fytyra, goja ime ishte gjithashtu plot me gjak. Kisha disa prerje në lëkurën e kokës dhe hundë.
Cilët ishin këta burra?
Ende nuk e di saktësisht. Por e di që ishte një tentativë vrasjeje nga shërbimi sekret i presidentit të atëhershëm. Isha përpjekur të organizoja një peticion që i bënte thirrje qeverisë të dorëhiqej. Në spital, mjeku që më trajtoi më tha: “Pa gjendjen tënde të mirë fizike si atlet, do të kishte shkuar keq. Gjatësia jote të ndihmoi gjithashtu, kishe humbur disa nga goditjet”.
Si ishte fëmijëria dhe rinia jote në Shqipëri, në këtë vend të varfër, të izoluar rreptësisht, popullsia e të cilit ishte e shtypur nga diktatori Enver Hoxha dhe që quhej Koreja e Veriut e Evropës?
Ne fëmijët nuk kishim shumë, por jashtë ishim të lirë dhe mjaft të lumtur. Ne bënim topa futbolli nga copa gome. Luanim me gurë të vjetër dhe copa druri. Ose uleshim në anë të rrugës dhe ne shpikëm lojëra me hamendje: Cili numër do të ishte në targën e autobusit ose kamionit tjetër që kalonte? Duhej të ishe i duruar; rrugët ishin bosh. Vështirë se kishte makina; automjetet private ishin të ndaluara.
A kishe shpesh frikë atëherë?
Frika është fjala e gabuar. Frika është një reagim ndaj një ngjarjeje. Dhe ngjarjet ishin shumë të rralla atëherë. Ishte një shoqëri me përgjigje të gatshme. Ne ishim të dominuar nga vetëdija e të jetuarit brenda kufijve të ngushtë që nuk mund t’i kalonim, sepse atëherë do të ndodhte diçka e keqe. Nuk duhet ta bësh këtë, nuk duhet ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jetonim në dy botë paralele njëherësh: Kishte gjëra që mund t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezikshme. Gjëra të tjera mund të shpreheshin vetëm në publik sepse ishin qesharake propagandë.
Comments
Post a Comment